Dwusetna rocznica urodzin Der Eiserne Kanzler

200 lat temu, w 1815 roku Niemcy nie istniały. W tym czasie między Cesarstwem Austriackim i Królestwem Prus istniało 39 państewek. We wszystkich   mówiło się po niemiecku. Ciągle jednak  dochodziło tam  do swarów i nieporozumień. Mimo łączących te państewka podobieństw, przez wiele lat nikomu nie udało się doprowadzić do ich zjednoczenia.

Także 200 lat temu, 1 kwietnia 1815 roku przyszedł na świat ktoś, kto w przeciwieństwie do ówczesnych polityków uważał, że nie gadanie, tylko „żelazo i krew” może zjednoczyć skłócone  niemieckie kraje. Kiedy 18 stycznia 1871 roku, po wygraniu wojny z Francją, w Sali Zwierciadlanej Pałacu Wersalskiego proklamowano utworzenie Drugiej Rzeszy Niemieckiej z Wilhelmem I na czele, okazało się, że miał rację.

To Otto von Bismarck, sprawił, że Niemcy stały się europejskim mocarstwem. Pochodził  on ze starej pruskiej rodziny szlacheckiej, a dzieciństwo spędził w dobrach rodzinnych na Pomorzu. Ukończył studia prawnicze, a jego bogata kariera zaczęła się w roku 1849, kiedy został wybrany do Sejmu Pruskiego. W 1851 roku powołano go na posła przy Parlamencie Frankfurckim, gdzie ujawnił on w pełni swe poglądy polityczne – konserwatysty, zagorzałego zwolennika monarchii, a także przeciwnika Austrii i jej dominującej pozycji w Związku Niemieckim. W 1862 roku został mianowany premierem Prus i tymczasowym przewodniczącym rządu krajowego.

Rządy Bismarcka rozpoczęły się od szeregu wojen. Najpierw w koalicji z Austrią Prusy uderzyły na Danię, później wystąpiły przeciwko Austrii – Bismarck uparcie dążył do obniżenia jej znaczenia i do wzmocnienia pozycji Prus. Ostatnia z wojen, z Francją doprowadziła do tego, że spełniło się marzenie „żelaznego kanclerza” – powstała Druga Rzesza Niemiecka.

Zmierzch kariery Bismarcka nastąpił, gdy na tron wstąpił wnuk Wilhelma I, Wilhelm II. Ich początkowe pozytywne relacje po krótkim czasie uległy pogorszeniu. Powodem była różnica zdań w kwestiach polityki zagranicznej oraz polityka socjalna. 20 marca 1890 roku Otto von Bismarck złożył dymisję.

yły kanclerz był uwielbiany przez społeczeństwo, między innymi za wprowadzenie reform socjalnych zapewniających ludziom starym  i chorym opiekę państwa. Natomiast młody cesarz i jego otoczenie czuło do niego niechęć. Otto von Bismarck zmarł 30 lipca 1898 roku w wieku 83 lat. Dwusetna rocznica jego urodzin jest chyba dobrym momentem do wspomnienia o człowieku, który zwykł mawiać: „Odrobina przyjaźni znaczy dla mnie więcej niż podziw całego świata”.

Leszek Magdziarz